Zumo - Suzanne

Het is inmiddels alweer 9 jaar geleden dat ik Zumo naar Roswinkel bracht.

In maart 2007 heb ik een ernstig ongeluk gehad met mijn paard waarbij ik door zijn achterhoef tegen mijn hoofd/gezicht ben geraakt. Ik moest enkele maanden in het ziekenhuis verblijven en Zumo werd door de buitenwereld gezien als de “dader”, een wat onhandige bijna 3 jarige Jazz hengst. Hij werd door mijn toenmalige staleigenaar naar een kliniek gebracht om gecastreerd te worden en verder wilde niemand hem meer op stal hebben staan, dus stond hij op de kliniek en ikzelf lag nog in het ziekenhuis.

Annemarie van der Toorn was mijn held, ik had haar viavia gevonden en zij reed direct toen ik haar belde door naar de kliniek om Zumo op te halen. Die was inmiddels volledig in de stress, snapte er allemaal helemaal niks meer van, waarom hij werd behandeld als een wilde leeuw, en ging met behulp van haar rustige techniek en begrip uiteindelijk met de hekken de grote trailer in. Daar mocht hij gewoon los in blijven staan en is stuiterend naar de stal van Annemarie vervoerd.

Daar heeft hij enkele weken/maanden mogen doorbrengen. Eerst op adem komen en weer goed eten. Ik was inmiddels uit het ziekenhuis en mocht steeds komen kijken naar de loswerk trainingen, aan de dubbele lijnen en later met wat “enge” attributen om Zumo te laten wennen aan de “enge” dingen die hij nog zou tegenkomen in zijn lagere leven. Wat heb ik genoten daar van de middagen in Oudenhoorn. Annemarie en Karel Bauer aan het werk zien met dit paard, waar ik nog steeds zielsveel van hield, was voor mij de allerbeste “therapie” ooit. Ik mocht een wonder aanschouwen na alle ellende, en ik was zo blij dat er weer hoop was voor Zumo. 

Ik werd heel realistisch begeleid dat dit waarschijnlijk geen paard voor mij zou zijn om op te rijden, omdat ze zelden zo’n heftig paard hadden gezien. Karel zei dat hij Zumo erg “dicht bij de natuur” vond staan, als een ware Mustang die net uit de kudde/ wildernis was getrokken. Behalve bang en schichtig was hij ook erg heftig in zijn reacties. Zijn achterbenen sloegen uit in een fractie van een seconde, richting mens, hek, stok met plastic etc etc. Toch zag je door de paniek in zijn ogen ook zijn zachte en eerlijke karakter. Ik was niet voor niks verliefd geworden op dit paard toen ik hem als jaarling in de wei zag lopen. Dit was duidelijk een paard met gebruiksaanwijzing, maar ook “ons” ongeluk was geen opzet. We hadden gewoon heel veel pech gehad. Maar ook geluk, want anders waren we deze bijzondere paardenmensen misschien nooit tegengekomen.

De volgende stap was zadelmak maken, maar hier was Zumo als nog geen 3-jarig, groot uitgevallen, getraumatiseerd paardje nog niet aan toe. Hij zou tevens erg groot worden. Dus werd besloten dat Zumo beter nog zeker een half jaar in een kudde naar buiten zou moeten om aan te sterken en bij te komen. Geen beter adres op aarde zei Annemarie dan bij Alie Vegter in Roswinkel. Dus op pad in de trailer (nog steeds niet zijn favo bezigheid) richting andere kant van het land! Daar aangekomen werd Zumo geintroduceerd aan zijn nieuwe vrienden, 2 andere 2-3 jarige paardjes. Het was prachtig en zeer emotioneel om te zien hoe ze samen door het veld galoppeerden, Zumo mocht weer helemaal paard zijn.. 

Mijn moeder ging elke keer met mij mee van Den Haag naar Roswinkel en weer terug, soms met een B&B overnachting in de buurt om wat langer van Zumo te kunnen genieten. Wij waren direct onder de indruk van Alie. Een echte paardenvrouw in hart en nieren, zo relaxt en down to earth had ik nog nooit iemand mogen ontmoeten in de paardenwereld. Nadat ik Alie, Marco en Evelien had zien werken met jonge paarden wisten wij zeker dat we op de allerbeste plek terecht waren gekomen. Na een paar maanden werd er voor het eerst met Zumo gewerkt. Eigenlijk deed hij het fantastisch. Het was bekend wat er met hem was gebeurd, maar hij mocht beginnen met een schone lei. Alsof hij een “gewoon” jong paard was wat beleerd moest worden. Met alle geduld van de wereld, zonder vast schema, werd er met hem gewerkt, precies zoveel als hij aankon, of hij nodig had.

Problemen tussendoor (krap lopen in de schouders, het ging toch weer even wat minder) werden professioneel opgelost met advies van Grant en Bazin of fysiotherapeut. Er werd soms een stapje terug gedaan als Zumo aangaf dat het hem toch te spannend werd allemaal. De dag dat er voor het eerst een zadel opging, of Alie voor het eerst op zijn rug ging zitten hebben wij allemaal mogen meemaken. Er waren geen drama’s, er werd niet geforceerd. Het was zo mooi professioneel. Alie zat prachtig stil op hem terwijl hij enkele passen durfde te zetten. Zumo maakte enorme sprongen qua vooruitgang. Hij zag er sterker uit, zijn ogen stonden rustig. Tuurlijk gaf hij wel eens een bok of schrok hij (het blijft een Jazz), maar niks wat een ander jong paard niet zou doen. We zagen een heel ander paard terug, een paard dat weer vertrouwen had gekregen, die vrolijk en rustig was. Zoals eigenlijk veel beter past bij zijn karakter. Ook het trailerladen werd met hem geoefend, wat nog steeds tot de nodige spanningen zorgde, maar steeds beter ging. 

Toen kwam de dag dat ik er zelf op mocht voor de eerste keer. Spannend maar ook weer niet! Als ik er nu aan terug denk snap ik niet dat ik dat durfde. Maar Alie en de opbouw van de training gaven mij zoveel vertrouwen en energie dat ik er ineens op zat. Zumo gaf mij een geweldig gevoel, wij vertrouwden elkaar nog niet 100%, er was ook te veel gebeurd voor mij om ineens te kunnen vergeten, maar dit ging de goede kant op! Het was veel meer dan waar ik ooit op had durven hopen. Er werd mij toen ook een optie geboden om Zumo te verkopen aan een zeer goede dressuur amazone, die interesse had in Zumo. Ik hoefde er niet eens over na te denken. Hoe mooi het ook had kunnen zijn, het voelde niet goed. Zumo en ik hoorden bij elkaar en wij hadden zoveel meegemaakt, dat ik besloot dat wij deze reis samen zouden gaan maken, wat er ook nog in de toekomst zou gebeuren. 

Zumo werd nog een hele tijd professioneel doorgereden door Alie en ook door Nathalie die op stal was komen rijden en een fantastische klik had met Zumo. Ik vond dat best spannend, want Nathalie was nog erg jong, en ik wilde niet dat haar iets zou overkomen. Maar Alie beloofde mij dat het de match van de eeuw was, Nathalie had thuis tuigpaarden staan, en was gewend aan het temperament van Zumo (kop in de lucht, hals erop en gaan! Wat Zumo deed als hij het spannend vond, Zumo’s moeder was tuiger met heftig karakter) en was daar totaal niet van onder de indruk. Ik had diep respect voor deze amazone, die duidelijk gek was op Zumo en andersom. Dit vertrouwen van zowel Alie als Nathalie, als de relaxte sfeer op stal en het buitenleven, heeft Zumo de kans gegeven zich als jong paard te ontwikkelen. Ik mocht steeds vaker een rondje op Zumo rijden en hoewel ik het heel erg spannend vond (ik mocht eigenlijk nooit meer vallen ivm hoofdletsel) heb ik toch doorgezet. Ik wilde enkel rijden onder begeleiding, eerst enkel in binnenbak, daarna in buitenbak. Er waren grenzen! J

Toen kwam het moment dat Zumo mee naar huis mocht. Hij had zijn missie volbracht. Stal Vegter had Zumo geholpen om zijn ergste angsten te overwinnen en te begrijpen dat wij het allemaal goed met hem voor hadden. Ik ben nog een weekend terug geweest naar Roswinkel voor training en Alie en Nathalie zijn nog een keer bij ons langs geweest toen wij weer een dipje hadden tijdens het rijden. Wij hadden nog een lange weg te gaan. Het rijden ging prima als er “niks gebeurde” en “niks te zien was”, maar zodra er iemand langsreed, of onverwachte beweging maakte, raakte Zumo in totale paniek (volle rodeo, niet uit te zitten) en ik was niet de ruiter om dat goed op te pakken en hem het vertrouwen te bieden die hij nodig had. Ik kon goed genoeg rijden, maar raakte ‘verlamd’ van angst van deze totale paniek. Ik ben er een paar keer heftig vanaf gevallen, waardoor het niet makkelijker werd. Advies gevraagd aan Alie en besloten hulp in te schakelen.

Door een professionele eventing ruiter is Zumo de afgelopen jaren verder doorgetraind en heeft zelfs enige “schriktraining” en “therapie” gehad als een waar “eventing-paard” (zonder talent) enkel voor de training en ervaring. En inmiddels gaat het super met ons. We nemen zelfs soms een klein sprongetje (of een paar achter elkaar) en hebben hier veel lol in. We hebben veel geleerd! Onze doelstelling hebben wij inmiddels bereikt, dat het “goed komt met ons”. En werken graag samen los in de bak, een beetje natural horsemanship, met of zonder dubbele lijnen, een beetje spelen in de bak. Voor altijd samen, lekker in de wei met zijn grote vriend Vita. Het leven is goed! 

Alie, Marco, Evelien, en Nathalie, jullie hebben zoveel voor ons betekend, Dat zullen wij nooit vergeten. Ik kan iedereen aanraden om zijn of haar liefste bezit bij jullie te brengen. Jullie zijn zeer professioneel, maar vooral oprecht betrokken bij de mensen en paarden die bij jullie langskomen. Veel dank en hopelijk tot ziens! Veel liefs Suzanne, Muriel en Zumo.

Het is inmiddels alweer 9 jaar geleden dat ik Zumo naar Roswinkel bracht.

In maart 2007 heb ik een ernstig ongeluk gehad met mijn paard waarbij ik door zijn achterhoef tegen mijn hoofd/gezicht ben geraakt. Ik moest enkele maanden in het ziekenhuis verblijven en Zumo werd door de buitenwereld gezien als de “dader”, een wat onhandige bijna 3 jarige Jazz hengst. Hij werd door mijn toenmalige staleigenaar naar een kliniek gebracht om gecastreerd te worden en verder wilde niemand hem meer op stal hebben staan, dus stond hij op de kliniek en ikzelf lag nog in het ziekenhuis.

Annemarie van der Toorn was mijn held, ik had haar viavia gevonden en zij reed direct toen ik haar belde door naar de kliniek om Zumo op te halen. Die was inmiddels volledig in de stress, snapte er allemaal helemaal niks meer van, waarom hij werd behandeld als een wilde leeuw, en ging met behulp van haar rustige techniek en begrip uiteindelijk met de hekken de grote trailer in. Daar mocht hij gewoon los in blijven staan en is stuiterend naar de stal van Annemarie vervoerd.

Daar heeft hij enkele weken/maanden mogen doorbrengen. Eerst op adem komen en weer goed eten. Ik was inmiddels uit het ziekenhuis en mocht steeds komen kijken naar de loswerk trainingen, aan de dubbele lijnen en later met wat “enge” attributen om Zumo te laten wennen aan de “enge” dingen die hij nog zou tegenkomen in zijn lagere leven. Wat heb ik genoten daar van de middagen in Oudenhoorn. Annemarie en Karel Bauer aan het werk zien met dit paard, waar ik nog steeds zielsveel van hield, was voor mij de allerbeste “therapie” ooit. Ik mocht een wonder aanschouwen na alle ellende, en ik was zo blij dat er weer hoop was voor Zumo. 

Ik werd heel realistisch begeleid dat dit waarschijnlijk geen paard voor mij zou zijn om op te rijden, omdat ze zelden zo’n heftig paard hadden gezien. Karel zei dat hij Zumo erg “dicht bij de natuur” vond staan, als een ware Mustang die net uit de kudde/ wildernis was getrokken. Behalve bang en schichtig was hij ook erg heftig in zijn reacties. Zijn achterbenen sloegen uit in een fractie van een seconde, richting mens, hek, stok met plastic etc etc. Toch zag je door de paniek in zijn ogen ook zijn zachte en eerlijke karakter. Ik was niet voor niks verliefd geworden op dit paard toen ik hem als jaarling in de wei zag lopen. Dit was duidelijk een paard met gebruiksaanwijzing, maar ook “ons” ongeluk was geen opzet. We hadden gewoon heel veel pech gehad. Maar ook geluk, want anders waren we deze bijzondere paardenmensen misschien nooit tegengekomen.

De volgende stap was zadelmak maken, maar hier was Zumo als nog geen 3-jarig, groot uitgevallen, getraumatiseerd paardje nog niet aan toe. Hij zou tevens erg groot worden. Dus werd besloten dat Zumo beter nog zeker een half jaar in een kudde naar buiten zou moeten om aan te sterken en bij te komen. Geen beter adres op aarde zei Annemarie dan bij Alie Vegter in Roswinkel. Dus op pad in de trailer (nog steeds niet zijn favo bezigheid) richting andere kant van het land! Daar aangekomen werd Zumo geintroduceerd aan zijn nieuwe vrienden, 2 andere 2-3 jarige paardjes. Het was prachtig en zeer emotioneel om te zien hoe ze samen door het veld galoppeerden, Zumo mocht weer helemaal paard zijn.. 

Mijn moeder ging elke keer met mij mee van Den Haag naar Roswinkel en weer terug, soms met een B&B overnachting in de buurt om wat langer van Zumo te kunnen genieten. Wij waren direct onder de indruk van Alie. Een echte paardenvrouw in hart en nieren, zo relaxt en down to earth had ik nog nooit iemand mogen ontmoeten in de paardenwereld. Nadat ik Alie, Marco en Evelien had zien werken met jonge paarden wisten wij zeker dat we op de allerbeste plek terecht waren gekomen. Na een paar maanden werd er voor het eerst met Zumo gewerkt. Eigenlijk deed hij het fantastisch. Het was bekend wat er met hem was gebeurd, maar hij mocht beginnen met een schone lei. Alsof hij een “gewoon” jong paard was wat beleerd moest worden. Met alle geduld van de wereld, zonder vast schema, werd er met hem gewerkt, precies zoveel als hij aankon, of hij nodig had.

Problemen tussendoor (krap lopen in de schouders, het ging toch weer even wat minder) werden professioneel opgelost met advies van Grant en Bazin of fysiotherapeut. Er werd soms een stapje terug gedaan als Zumo aangaf dat het hem toch te spannend werd allemaal. De dag dat er voor het eerst een zadel opging, of Alie voor het eerst op zijn rug ging zitten hebben wij allemaal mogen meemaken. Er waren geen drama’s, er werd niet geforceerd. Het was zo mooi professioneel. Alie zat prachtig stil op hem terwijl hij enkele passen durfde te zetten. Zumo maakte enorme sprongen qua vooruitgang. Hij zag er sterker uit, zijn ogen stonden rustig. Tuurlijk gaf hij wel eens een bok of schrok hij (het blijft een Jazz), maar niks wat een ander jong paard niet zou doen. We zagen een heel ander paard terug, een paard dat weer vertrouwen had gekregen, die vrolijk en rustig was. Zoals eigenlijk veel beter past bij zijn karakter. Ook het trailerladen werd met hem geoefend, wat nog steeds tot de nodige spanningen zorgde, maar steeds beter ging. 

Toen kwam de dag dat ik er zelf op mocht voor de eerste keer. Spannend maar ook weer niet! Als ik er nu aan terug denk snap ik niet dat ik dat durfde. Maar Alie en de opbouw van de training gaven mij zoveel vertrouwen en energie dat ik er ineens op zat. Zumo gaf mij een geweldig gevoel, wij vertrouwden elkaar nog niet 100%, er was ook te veel gebeurd voor mij om ineens te kunnen vergeten, maar dit ging de goede kant op! Het was veel meer dan waar ik ooit op had durven hopen. Er werd mij toen ook een optie geboden om Zumo te verkopen aan een zeer goede dressuur amazone, die interesse had in Zumo. Ik hoefde er niet eens over na te denken. Hoe mooi het ook had kunnen zijn, het voelde niet goed. Zumo en ik hoorden bij elkaar en wij hadden zoveel meegemaakt, dat ik besloot dat wij deze reis samen zouden gaan maken, wat er ook nog in de toekomst zou gebeuren. 

Zumo werd nog een hele tijd professioneel doorgereden door Alie en ook door Nathalie die op stal was komen rijden en een fantastische klik had met Zumo. Ik vond dat best spannend, want Nathalie was nog erg jong, en ik wilde niet dat haar iets zou overkomen. Maar Alie beloofde mij dat het de match van de eeuw was, Nathalie had thuis tuigpaarden staan, en was gewend aan het temperament van Zumo (kop in de lucht, hals erop en gaan! Wat Zumo deed als hij het spannend vond, Zumo’s moeder was tuiger met heftig karakter) en was daar totaal niet van onder de indruk. Ik had diep respect voor deze amazone, die duidelijk gek was op Zumo en andersom. Dit vertrouwen van zowel Alie als Nathalie, als de relaxte sfeer op stal en het buitenleven, heeft Zumo de kans gegeven zich als jong paard te ontwikkelen. Ik mocht steeds vaker een rondje op Zumo rijden en hoewel ik het heel erg spannend vond (ik mocht eigenlijk nooit meer vallen ivm hoofdletsel) heb ik toch doorgezet. Ik wilde enkel rijden onder begeleiding, eerst enkel in binnenbak, daarna in buitenbak. Er waren grenzen! J

Toen kwam het moment dat Zumo mee naar huis mocht. Hij had zijn missie volbracht. Stal Vegter had Zumo geholpen om zijn ergste angsten te overwinnen en te begrijpen dat wij het allemaal goed met hem voor hadden. Ik ben nog een weekend terug geweest naar Roswinkel voor training en Alie en Nathalie zijn nog een keer bij ons langs geweest toen wij weer een dipje hadden tijdens het rijden. Wij hadden nog een lange weg te gaan. Het rijden ging prima als er “niks gebeurde” en “niks te zien was”, maar zodra er iemand langsreed, of onverwachte beweging maakte, raakte Zumo in totale paniek (volle rodeo, niet uit te zitten) en ik was niet de ruiter om dat goed op te pakken en hem het vertrouwen te bieden die hij nodig had. Ik kon goed genoeg rijden, maar raakte ‘verlamd’ van angst van deze totale paniek. Ik ben er een paar keer heftig vanaf gevallen, waardoor het niet makkelijker werd. Advies gevraagd aan Alie en besloten hulp in te schakelen.

Door een professionele eventing ruiter is Zumo de afgelopen jaren verder doorgetraind en heeft zelfs enige “schriktraining” en “therapie” gehad als een waar “eventing-paard” (zonder talent) enkel voor de training en ervaring. En inmiddels gaat het super met ons. We nemen zelfs soms een klein sprongetje (of een paar achter elkaar) en hebben hier veel lol in. We hebben veel geleerd! Onze doelstelling hebben wij inmiddels bereikt, dat het “goed komt met ons”. En werken graag samen los in de bak, een beetje natural horsemanship, met of zonder dubbele lijnen, een beetje spelen in de bak. Voor altijd samen, lekker in de wei met zijn grote vriend Vita. Het leven is goed! 

Alie, Marco, Evelien, en Nathalie, jullie hebben zoveel voor ons betekend, Dat zullen wij nooit vergeten. Ik kan iedereen aanraden om zijn of haar liefste bezit bij jullie te brengen. Jullie zijn zeer professioneel, maar vooral oprecht betrokken bij de mensen en paarden die bij jullie langskomen. Veel dank en hopelijk tot ziens! Veel liefs Suzanne, Muriel en Zumo.