Zumo - Suzanne

Het is inmiddels alweer 9 jaar geleden dat ik Zumo naar Roswinkel bracht.

In maart 2007 heb ik een ernstig ongeluk gehad met mijn paard waarbij ik door zijn achterhoef tegen mijn hoofd/gezicht ben geraakt. Ik moest enkele maanden in het ziekenhuis verblijven en Zumo werd door de buitenwereld gezien als de “dader”, een wat onhandige bijna 3 jarige Jazz hengst. Hij werd door mijn toenmalige staleigenaar naar een kliniek gebracht om gecastreerd te worden en verder wilde niemand hem meer op stal hebben staan, dus stond hij op de kliniek en ikzelf lag nog in het ziekenhuis.

Annemarie van der Toorn was mijn held, ik had haar viavia gevonden en zij reed direct toen ik haar belde door naar de kliniek om Zumo op te halen. Die was inmiddels volledig in de stress, snapte er allemaal helemaal niks meer van, waarom hij werd behandeld als een wilde leeuw, en ging met behulp van haar rustige techniek en begrip uiteindelijk met de hekken de grote trailer in. Daar mocht hij gewoon los in blijven staan en is stuiterend naar de stal van Annemarie vervoerd.

Daar heeft hij enkele weken/maanden mogen doorbrengen. Eerst op adem komen en weer goed eten. Ik was inmiddels uit het ziekenhuis en mocht steeds komen kijken naar de loswerk trainingen, aan de dubbele lijnen en later met wat “enge” attributen om Zumo te laten wennen aan de “enge” dingen die hij nog zou tegenkomen in zijn lagere leven. Wat heb ik genoten daar van de middagen in Oudenhoorn. Annemarie en Karel Bauer aan het werk zien met dit paard, waar ik nog steeds zielsveel van hield, was voor mij de allerbeste “therapie” ooit. Ik mocht een wonder aanschouwen na alle ellende, en ik was zo blij dat er weer hoop was voor Zumo. 

Ik werd heel realistisch begeleid dat dit waarschijnlijk geen paard voor mij zou zijn om op te rijden, omdat ze zelden zo’n heftig paard hadden gezien. Karel zei dat hij Zumo erg “dicht bij de natuur” vond staan, als een ware Mustang die net uit de kudde/ wildernis was getrokken. Behalve bang en schichtig was hij ook erg heftig in zijn reacties. Zijn achterbenen sloegen uit in een fractie van een seconde, richting mens, hek, stok met plastic etc etc. Toch zag je door de paniek in zijn ogen ook zijn zachte en eerlijke karakter. Ik was niet voor niks verliefd geworden op dit paard toen ik hem als jaarling in de wei zag lopen. Dit was duidelijk een paard met gebruiksaanwijzing, maar ook “ons” ongeluk was geen opzet. We hadden gewoon heel veel pech gehad. Maar ook geluk, want anders waren we deze bijzondere paardenmensen misschien nooit tegengekomen.

De volgende stap was zadelmak maken, maar hier was Zumo als nog geen 3-jarig, groot uitgevallen, getraumatiseerd paardje nog niet aan toe. Hij zou tevens erg groot worden. Dus werd besloten dat Zumo beter nog zeker een half jaar in een kudde naar buiten zou moeten om aan te sterken en bij te komen. Geen beter adres op aarde zei Annemarie dan bij Alie Vegter in Roswinkel. Dus op pad in de trailer (nog steeds niet zijn favo bezigheid) richting andere kant van het land! Daar aangekomen werd Zumo geintroduceerd aan zijn nieuwe vrienden, 2 andere 2-3 jarige paardjes. Het was prachtig en zeer emotioneel om te zien hoe ze samen door het veld galoppeerden, Zumo mocht weer helemaal paard zijn.. 

Mijn moeder ging elke keer met mij mee van Den Haag naar Roswinkel en weer terug, soms met een B&B overnachting in de buurt om wat langer van Zumo te kunnen genieten. Wij waren direct onder de indruk van Alie. Een echte paardenvrouw in hart en nieren, zo relaxt en down to earth had ik nog nooit iemand mogen ontmoeten in de paardenwereld. Nadat ik Alie, Marco en Evelien had zien werken met jonge paarden wisten wij zeker dat we op de allerbeste plek terecht waren gekomen. Na een paar maanden werd er voor het eerst met Zumo gewerkt. Eigenlijk deed hij het fantastisch. Het was bekend wat er met hem was gebeurd, maar hij mocht beginnen met een schone lei. Alsof hij een “gewoon” jong paard was wat beleerd moest worden. Met alle geduld van de wereld, zonder vast schema, werd er met hem gewerkt, precies zoveel als hij aankon, of hij nodig had.

Problemen tussendoor (krap lopen in de schouders, het ging toch weer even wat minder) werden professioneel opgelost met advies van Grant en Bazin of fysiotherapeut. Er werd soms een stapje terug gedaan als Zumo aangaf dat het hem toch te spannend werd allemaal. De dag dat er voor het eerst een zadel opging, of Alie voor het eerst op zijn rug ging zitten hebben wij allemaal mogen meemaken. Er waren geen drama’s, er werd niet geforceerd. Het was zo mooi professioneel. Alie zat prachtig stil op hem terwijl hij enkele passen durfde te zetten. Zumo maakte enorme sprongen qua vooruitgang. Hij zag er sterker uit, zijn ogen stonden rustig. Tuurlijk gaf hij wel eens een bok of schrok hij (het blijft een Jazz), maar niks wat een ander jong paard niet zou doen. We zagen een heel ander paard terug, een paard dat weer vertrouwen had gekregen, die vrolijk en rustig was. Zoals eigenlijk veel beter past bij zijn karakter. Ook het trailerladen werd met hem geoefend, wat nog steeds tot de nodige spanningen zorgde, maar steeds beter ging. 

Toen kwam de dag dat ik er zelf op mocht voor de eerste keer. Spannend maar ook weer niet! Als ik er nu aan terug denk snap ik niet dat ik dat durfde. Maar Alie en de opbouw van de training gaven mij zoveel vertrouwen en energie dat ik er ineens op zat. Zumo gaf mij een geweldig gevoel, wij vertrouwden elkaar nog niet 100%, er was ook te veel gebeurd voor mij om ineens te kunnen vergeten, maar dit ging de goede kant op! Het was veel meer dan waar ik ooit op had durven hopen. Er werd mij toen ook een optie geboden om Zumo te verkopen aan een zeer goede dressuur amazone, die interesse had in Zumo. Ik hoefde er niet eens over na te denken. Hoe mooi het ook had kunnen zijn, het voelde niet goed. Zumo en ik hoorden bij elkaar en wij hadden zoveel meegemaakt, dat ik besloot dat wij deze reis samen zouden gaan maken, wat er ook nog in de toekomst zou gebeuren. 

Zumo werd nog een hele tijd professioneel doorgereden door Alie en ook door Nathalie die op stal was komen rijden en een fantastische klik had met Zumo. Ik vond dat best spannend, want Nathalie was nog erg jong, en ik wilde niet dat haar iets zou overkomen. Maar Alie beloofde mij dat het de match van de eeuw was, Nathalie had thuis tuigpaarden staan, en was gewend aan het temperament van Zumo (kop in de lucht, hals erop en gaan! Wat Zumo deed als hij het spannend vond, Zumo’s moeder was tuiger met heftig karakter) en was daar totaal niet van onder de indruk. Ik had diep respect voor deze amazone, die duidelijk gek was op Zumo en andersom. Dit vertrouwen van zowel Alie als Nathalie, als de relaxte sfeer op stal en het buitenleven, heeft Zumo de kans gegeven zich als jong paard te ontwikkelen. Ik mocht steeds vaker een rondje op Zumo rijden en hoewel ik het heel erg spannend vond (ik mocht eigenlijk nooit meer vallen ivm hoofdletsel) heb ik toch doorgezet. Ik wilde enkel rijden onder begeleiding, eerst enkel in binnenbak, daarna in buitenbak. Er waren grenzen! J

Toen kwam het moment dat Zumo mee naar huis mocht. Hij had zijn missie volbracht. Stal Vegter had Zumo geholpen om zijn ergste angsten te overwinnen en te begrijpen dat wij het allemaal goed met hem voor hadden. Ik ben nog een weekend terug geweest naar Roswinkel voor training en Alie en Nathalie zijn nog een keer bij ons langs geweest toen wij weer een dipje hadden tijdens het rijden. Wij hadden nog een lange weg te gaan. Het rijden ging prima als er “niks gebeurde” en “niks te zien was”, maar zodra er iemand langsreed, of onverwachte beweging maakte, raakte Zumo in totale paniek (volle rodeo, niet uit te zitten) en ik was niet de ruiter om dat goed op te pakken en hem het vertrouwen te bieden die hij nodig had. Ik kon goed genoeg rijden, maar raakte ‘verlamd’ van angst van deze totale paniek. Ik ben er een paar keer heftig vanaf gevallen, waardoor het niet makkelijker werd. Advies gevraagd aan Alie en besloten hulp in te schakelen.

Door een professionele eventing ruiter is Zumo de afgelopen jaren verder doorgetraind en heeft zelfs enige “schriktraining” en “therapie” gehad als een waar “eventing-paard” (zonder talent) enkel voor de training en ervaring. En inmiddels gaat het super met ons. We nemen zelfs soms een klein sprongetje (of een paar achter elkaar) en hebben hier veel lol in. We hebben veel geleerd! Onze doelstelling hebben wij inmiddels bereikt, dat het “goed komt met ons”. En werken graag samen los in de bak, een beetje natural horsemanship, met of zonder dubbele lijnen, een beetje spelen in de bak. Voor altijd samen, lekker in de wei met zijn grote vriend Vita. Het leven is goed! 

Alie, Marco, Evelien, en Nathalie, jullie hebben zoveel voor ons betekend, Dat zullen wij nooit vergeten. Ik kan iedereen aanraden om zijn of haar liefste bezit bij jullie te brengen. Jullie zijn zeer professioneel, maar vooral oprecht betrokken bij de mensen en paarden die bij jullie langskomen. Veel dank en hopelijk tot ziens! Veel liefs Suzanne, Muriel en Zumo.

Het is inmiddels alweer 9 jaar geleden dat ik Zumo naar Roswinkel bracht.

In maart 2007 heb ik een ernstig ongeluk gehad met mijn paard waarbij ik door zijn achterhoef tegen mijn hoofd/gezicht ben geraakt. Ik moest enkele maanden in het ziekenhuis verblijven en Zumo werd door de buitenwereld gezien als de “dader”, een wat onhandige bijna 3 jarige Jazz hengst. Hij werd door mijn toenmalige staleigenaar naar een kliniek gebracht om gecastreerd te worden en verder wilde niemand hem meer op stal hebben staan, dus stond hij op de kliniek en ikzelf lag nog in het ziekenhuis.

Annemarie van der Toorn was mijn held, ik had haar viavia gevonden en zij reed direct toen ik haar belde door naar de kliniek om Zumo op te halen. Die was inmiddels volledig in de stress, snapte er allemaal helemaal niks meer van, waarom hij werd behandeld als een wilde leeuw, en ging met behulp van haar rustige techniek en begrip uiteindelijk met de hekken de grote trailer in. Daar mocht hij gewoon los in blijven staan en is stuiterend naar de stal van Annemarie vervoerd.

Daar heeft hij enkele weken/maanden mogen doorbrengen. Eerst op adem komen en weer goed eten. Ik was inmiddels uit het ziekenhuis en mocht steeds komen kijken naar de loswerk trainingen, aan de dubbele lijnen en later met wat “enge” attributen om Zumo te laten wennen aan de “enge” dingen die hij nog zou tegenkomen in zijn lagere leven. Wat heb ik genoten daar van de middagen in Oudenhoorn. Annemarie en Karel Bauer aan het werk zien met dit paard, waar ik nog steeds zielsveel van hield, was voor mij de allerbeste “therapie” ooit. Ik mocht een wonder aanschouwen na alle ellende, en ik was zo blij dat er weer hoop was voor Zumo. 

Ik werd heel realistisch begeleid dat dit waarschijnlijk geen paard voor mij zou zijn om op te rijden, omdat ze zelden zo’n heftig paard hadden gezien. Karel zei dat hij Zumo erg “dicht bij de natuur” vond staan, als een ware Mustang die net uit de kudde/ wildernis was getrokken. Behalve bang en schichtig was hij ook erg heftig in zijn reacties. Zijn achterbenen sloegen uit in een fractie van een seconde, richting mens, hek, stok met plastic etc etc. Toch zag je door de paniek in zijn ogen ook zijn zachte en eerlijke karakter. Ik was niet voor niks verliefd geworden op dit paard toen ik hem als jaarling in de wei zag lopen. Dit was duidelijk een paard met gebruiksaanwijzing, maar ook “ons” ongeluk was geen opzet. We hadden gewoon heel veel pech gehad. Maar ook geluk, want anders waren we deze bijzondere paardenmensen misschien nooit tegengekomen.

De volgende stap was zadelmak maken, maar hier was Zumo als nog geen 3-jarig, groot uitgevallen, getraumatiseerd paardje nog niet aan toe. Hij zou tevens erg groot worden. Dus werd besloten dat Zumo beter nog zeker een half jaar in een kudde naar buiten zou moeten om aan te sterken en bij te komen. Geen beter adres op aarde zei Annemarie dan bij Alie Vegter in Roswinkel. Dus op pad in de trailer (nog steeds niet zijn favo bezigheid) richting andere kant van het land! Daar aangekomen werd Zumo geintroduceerd aan zijn nieuwe vrienden, 2 andere 2-3 jarige paardjes. Het was prachtig en zeer emotioneel om te zien hoe ze samen door het veld galoppeerden, Zumo mocht weer helemaal paard zijn.. 

Mijn moeder ging elke keer met mij mee van Den Haag naar Roswinkel en weer terug, soms met een B&B overnachting in de buurt om wat langer van Zumo te kunnen genieten. Wij waren direct onder de indruk van Alie. Een echte paardenvrouw in hart en nieren, zo relaxt en down to earth had ik nog nooit iemand mogen ontmoeten in de paardenwereld. Nadat ik Alie, Marco en Evelien had zien werken met jonge paarden wisten wij zeker dat we op de allerbeste plek terecht waren gekomen. Na een paar maanden werd er voor het eerst met Zumo gewerkt. Eigenlijk deed hij het fantastisch. Het was bekend wat er met hem was gebeurd, maar hij mocht beginnen met een schone lei. Alsof hij een “gewoon” jong paard was wat beleerd moest worden. Met alle geduld van de wereld, zonder vast schema, werd er met hem gewerkt, precies zoveel als hij aankon, of hij nodig had.

Problemen tussendoor (krap lopen in de schouders, het ging toch weer even wat minder) werden professioneel opgelost met advies van Grant en Bazin of fysiotherapeut. Er werd soms een stapje terug gedaan als Zumo aangaf dat het hem toch te spannend werd allemaal. De dag dat er voor het eerst een zadel opging, of Alie voor het eerst op zijn rug ging zitten hebben wij allemaal mogen meemaken. Er waren geen drama’s, er werd niet geforceerd. Het was zo mooi professioneel. Alie zat prachtig stil op hem terwijl hij enkele passen durfde te zetten. Zumo maakte enorme sprongen qua vooruitgang. Hij zag er sterker uit, zijn ogen stonden rustig. Tuurlijk gaf hij wel eens een bok of schrok hij (het blijft een Jazz), maar niks wat een ander jong paard niet zou doen. We zagen een heel ander paard terug, een paard dat weer vertrouwen had gekregen, die vrolijk en rustig was. Zoals eigenlijk veel beter past bij zijn karakter. Ook het trailerladen werd met hem geoefend, wat nog steeds tot de nodige spanningen zorgde, maar steeds beter ging. 

Toen kwam de dag dat ik er zelf op mocht voor de eerste keer. Spannend maar ook weer niet! Als ik er nu aan terug denk snap ik niet dat ik dat durfde. Maar Alie en de opbouw van de training gaven mij zoveel vertrouwen en energie dat ik er ineens op zat. Zumo gaf mij een geweldig gevoel, wij vertrouwden elkaar nog niet 100%, er was ook te veel gebeurd voor mij om ineens te kunnen vergeten, maar dit ging de goede kant op! Het was veel meer dan waar ik ooit op had durven hopen. Er werd mij toen ook een optie geboden om Zumo te verkopen aan een zeer goede dressuur amazone, die interesse had in Zumo. Ik hoefde er niet eens over na te denken. Hoe mooi het ook had kunnen zijn, het voelde niet goed. Zumo en ik hoorden bij elkaar en wij hadden zoveel meegemaakt, dat ik besloot dat wij deze reis samen zouden gaan maken, wat er ook nog in de toekomst zou gebeuren. 

Zumo werd nog een hele tijd professioneel doorgereden door Alie en ook door Nathalie die op stal was komen rijden en een fantastische klik had met Zumo. Ik vond dat best spannend, want Nathalie was nog erg jong, en ik wilde niet dat haar iets zou overkomen. Maar Alie beloofde mij dat het de match van de eeuw was, Nathalie had thuis tuigpaarden staan, en was gewend aan het temperament van Zumo (kop in de lucht, hals erop en gaan! Wat Zumo deed als hij het spannend vond, Zumo’s moeder was tuiger met heftig karakter) en was daar totaal niet van onder de indruk. Ik had diep respect voor deze amazone, die duidelijk gek was op Zumo en andersom. Dit vertrouwen van zowel Alie als Nathalie, als de relaxte sfeer op stal en het buitenleven, heeft Zumo de kans gegeven zich als jong paard te ontwikkelen. Ik mocht steeds vaker een rondje op Zumo rijden en hoewel ik het heel erg spannend vond (ik mocht eigenlijk nooit meer vallen ivm hoofdletsel) heb ik toch doorgezet. Ik wilde enkel rijden onder begeleiding, eerst enkel in binnenbak, daarna in buitenbak. Er waren grenzen! J

Toen kwam het moment dat Zumo mee naar huis mocht. Hij had zijn missie volbracht. Stal Vegter had Zumo geholpen om zijn ergste angsten te overwinnen en te begrijpen dat wij het allemaal goed met hem voor hadden. Ik ben nog een weekend terug geweest naar Roswinkel voor training en Alie en Nathalie zijn nog een keer bij ons langs geweest toen wij weer een dipje hadden tijdens het rijden. Wij hadden nog een lange weg te gaan. Het rijden ging prima als er “niks gebeurde” en “niks te zien was”, maar zodra er iemand langsreed, of onverwachte beweging maakte, raakte Zumo in totale paniek (volle rodeo, niet uit te zitten) en ik was niet de ruiter om dat goed op te pakken en hem het vertrouwen te bieden die hij nodig had. Ik kon goed genoeg rijden, maar raakte ‘verlamd’ van angst van deze totale paniek. Ik ben er een paar keer heftig vanaf gevallen, waardoor het niet makkelijker werd. Advies gevraagd aan Alie en besloten hulp in te schakelen.

Door een professionele eventing ruiter is Zumo de afgelopen jaren verder doorgetraind en heeft zelfs enige “schriktraining” en “therapie” gehad als een waar “eventing-paard” (zonder talent) enkel voor de training en ervaring. En inmiddels gaat het super met ons. We nemen zelfs soms een klein sprongetje (of een paar achter elkaar) en hebben hier veel lol in. We hebben veel geleerd! Onze doelstelling hebben wij inmiddels bereikt, dat het “goed komt met ons”. En werken graag samen los in de bak, een beetje natural horsemanship, met of zonder dubbele lijnen, een beetje spelen in de bak. Voor altijd samen, lekker in de wei met zijn grote vriend Vita. Het leven is goed! 

Alie, Marco, Evelien, en Nathalie, jullie hebben zoveel voor ons betekend, Dat zullen wij nooit vergeten. Ik kan iedereen aanraden om zijn of haar liefste bezit bij jullie te brengen. Jullie zijn zeer professioneel, maar vooral oprecht betrokken bij de mensen en paarden die bij jullie langskomen. Veel dank en hopelijk tot ziens! Veel liefs Suzanne, Muriel en Zumo.

Geisje - Marieke Stolk

Mei 2015 heb ik mijn paard Geisje (apche x ferro) gekocht. Ik zocht een vierjarig paard die goed zadelmak zou zijn. Ik liep tegen Geisje aan, een vierjarige onbeleerde merrie. Ik twijfelde enorm omdat Geisje niet zadelmak was. Uiteindelijk heb ik Geisje toch gekocht ze was goedgekeurd door de dierenarts, dus ik kon haar mee naar huis nemen.

De eerste paar dagen was Geisje ontzettend braaf. Ze liep braaf mee naar het land en paddock. Maar na een week zijn ben ik samen met mijn instructrice begonnen met het beleren van Geisje. Wij begonnen met longeren dat ging redelijk, ze steigerde een paar keer maar ik dacht ze is jong nog niks gewend. Eigenlijk moesten toen bij mij de alarmbellen gaan rinkelen. Het steigeren werd alleen maar heftiger en heftiger. Poetsen kon niet, vast staan kon niet naar het land brengen werd een probleem.

Ik heb zelf een stap terug gedaan en ben grondwerk gaan doen. Hiermee kon ik Geisje redelijk benaderen en het longeren ging goed. Ik vond wel dat zij zichzelf afsloot van de wereld. Na twee maanden getobt te hebben heb ik een compagnon van Petra Vlasblom laten komen die vertelde dat Geisje behoorlijk mishandeld is geweest en zij mij niet kon helpen met het zadelmak maken. Zij gaf als tip breng haar terug naar waar zij vandaan komt.

Dus ik heb de handelaar gebeld en die gaf aan dat ik onervaren was, en ik dit soort paarden niet moest kopen omdat het heftig bloed is. En ik het maar moest uitzoeken. Hij had zich vergist in mijn ervarenheid zei hij. Na heel wat bedreigingen van zijn kant heb ik besloten hulp te gaan zoeken voor mij en Geisje.

Ik heb heel wat mensen benadert (ook de grote namen) maar niemand kon mij helpen. Ik kreeg als tip mee dat ik haar maar naar de slacht moest brengen. Uiteindelijk kwam ik bij Karel Bouwer terecht en hij heeft mij doorverwezen naar Alie Vegter.

Alie heeft mij en Geisje ontzettend vriendelijk en open ontvangen.

Na een week is Alie samen met haar man en Yvette met Geisje aan de slag gegaan. Zij hebben hele heftige sessies meegemaakt waarbij Geisje soms gevaarlijk was. Het werd Alie duidelijk dat Geis behoorlijk toegetakeld was door de vorige eigenaren. Ipv drie maanden heeft Geisje ruim een halfjaar in training gestaan om haar uiteindelijk zadelmak te krijgen.  Zelf had ik er na vier maanden een hard hoofd in of het zadelmak maken überhaupt zou gaan lukken. Alie heeft mij overtuigd dat het zou gaan lukken maar ik moest geduld hebben. 

Uiteindelijk was het zover ik kon op Geisje rijden. Ik ben zelf een week in Drenthe gelogeerd om te leren omgaan met Geisje. Het was zo bijzonder dat ik op mijn eigen paard kon rijden die je totaal niet kon benaderen. Die met alles een gevecht aanging.

Alie, Marco en Yvette ik wil jullie nogmaals bedanken wat jullie voor Geisje hebben kunnen betekenen. Ik geniet nu elke dag dat ik met haar door de bak kan rijden, buitenritten kan maken zonder dat ze gevaarlijk is.

Inmiddels is Geisje thuis 

Kappoccino - Josien en Nina

Ik heb Kappoccino gekocht in 2014 voor mijn dochter die toen nog 12 moest worden. Ze was er verliefd op. Hij was op de hengstenkeuring geweest goedgekeurd en op dna bleek hij een andere vader te hebben en is toen terug getrokken en geruind. Dit was voor ons de kans om een hele speciale pony te kopen.

Het zadelmak maken ging niet zoals het had gemoeten. Waar we hem heengebracht hadden werd hij met een dik halster aan de muur vastgeknoopt. Toen wij dit zagen hebben we hem hier natuurlijk direct weggehaald. Het opstappen bleef spannend voor hem het liefst vloog hij hard naar voren want alles boven hem vond hij doodeng. In alle rust hebben mijn dochter en ik dit ondanks zijn Spanningdit acht maanden zonder ongelukken vol kunnen houden. Met nadruk op ZONDER ONGELUKKEN!!. Het had zo verschrikkelijk fout kunnen gaan.

Een heldere ingeving en ik heb Alie opgebeld of zij ons alstublieft kon helpen want dat Kappoccino een trauma had was wel heel erg duidelijk. We konden hem naar Alie toebrengen en na twee weken wisten we dat het wel weer goed zou komen alleen een tijdsduur kon Alie niet precies zeggen. Het leren op zijn eigen benen staan en de ruiter niet meer als paniek en angst zien dat was wat hij nodig had en wat hij moest leren. De training ging niet zonder slag of stoot en hij heeft heel veel moeten doorstaan. Elke week contact en het liefst elke week even een bezoekje om  bij hem te kijken hoe hij vorderde in zijn training. Wij moesten leren op een voor ons nieuwe manier om te gaan met Kappoccino.

De begeleiding van Alie hierin die ons precies uitlegde waarvoor we bepaalde dingen wel en andere dingen absoluut niet moeten doen. Wij hebben in deze periode veel geleerd om op een andere manier om te gaan en te kijken naar Kappoccino en ook naar onze andere dieren.  Na zes weken was het zover en mocht mijn dochter er ook weer op. Natuurlijk was dit voor mijn dochter heel erg spannend want zij kende alleen een gespannen pony. Ook zij moest weer de pony leren vertrouwen hier is best nog wel een tijdje overheen gegaan. Maar eigenlijk ging dit vreselijk snel wanneer je bekijkt dat hij acht maanden spanning heeft gehad en na nog geen vier maanden heeft ze weer volledig vertrouwen in de pony en geniet ze met volle teugen.

De begeleiding die je krijgt van Alie nadat je de pony weer thuis hebt is zo fijn. Niet alleen voor Je vertrouwen maar ook voor het stukje leren omgaan met wat er natuurlijk niet binnen een paar keer inzit. Alie staat altijd voor je klaar heb je een probleem wanneer ze niet in de buurt is krijg je zelfs telefonisch aanwijzingen en merk je dat ook dit geweldig helpt.

We zijn nuvier en een halve maand verder gerekend van de dag dat ik hem naar Alie heb gebracht. Nog steeds zie je de pony groeien in zijn gedrag. Hij wordt nog elke dag meer relaxed hij heeft totaal geen spanning meer waardoor hij met minder voer zelfs nog eigenlijk op dit moment een beetje te dik is. In het rijden zie je hem groeien en maken we nog dankbaar gebruik van extra les van Alie. Het leren aanvoelen van de pony plus hoe het hele rijden helemaal in elkaar steekt. Waarom doe je dingen zoals je ze doet. Waarom reageert de pony zoals hij reageert. Komt dit door jou als ruiter En ga zo maar door. Zo zie je dus niet alleen je pony groeien maar ook je dochter. En om dan maar niet te spreken over hoeveel ik zelf heb bijgeleerd.

Een ieder die mij vraagt hoe wij het ervaren hebben bij Stal Vegter die krijgen van mij te horen dat wanneer ik ooit een paard zadelmak laat maken ik hem zeer zeker naar Alie breng en wanneer mensen mij vragen of ik een goede plek weet vertel ik ons succes verhaal en zal ik ze zeer zeker Stal Vegter aanbevelen!!! Alie en Yvette beiden super bedankt voor alle goede zorgen!!!!

Een hele blije moeder van een nog blijere dochter met een vreselijk happy pony!! 

Byou - Tessa

In november 2011 kocht ik Byou van een (hobbymatige) handelaar.

De zogenaamde ‘wittebroodsweken’ verliepen zonder problemen. Byou deed geen stap verkeerd en begin 2012 begonnen we met lessen. Naarmate ik meer van haar vroeg, kwam het steeds vaker voor dat Byou in verzet kwam. In de eerste instantie stelde dit verzet weinig voor; ze draaide zich ineens om of stond plotseling stil. Het koste mij toen (nog) geen moeite om haar weer aan het werk te krijgen.

Ook tijdens buitenritten haalde ze dergelijke trucjes uit. Het verzet ging echter steeds heftiger vormen aannemen. Na een aantal maanden doorrijden kwam ze regelmatig omhoog van voren. Ze steigerde in verschillende situaties; zodra ze angstig was, zodra ze een oefening moeilijk vond, zodra ze iets niet begreep of zodra ze pijn had.

Het steigeren werd een primaire reactie op alles wat er op haar pad kwam. Tijdens een steigersessie was het lastig en soms zelfs onmogelijk om contact met Byou te krijgen. Ze keerde zich als het ware in zichzelf en alle hulpen werden beantwoord met nog heviger gesteiger.

Er waren periodes dat het beter ging. Soms gingen er weken voorbij dat Byou heel fijn te rijden was. Elke keer dacht ik weer dat ik het ‘probleemgedrag’ had opgelost en dat het vanaf nu alleen nog maar beter zou gaan.

Ondertussen was ik de medische molen ingegaan, om samen met de veearts en de osteopaat te achterhalen of er lichamelijke oorzaken waren waardoor Byou zo steigerde. Uit de behandelingen kwam naar voren dat Byou vast zat in haar rug en in haar bekken. Dit leek met wat therapie makkelijk te verhelpen. Ook het zadel is goed nagekeken evenals haar gebit. Helaas bleef het gedrag terugkeren en bleef ik mijn zoektocht naar de oorzaak en de oplossing van het gedrag voortzetten.

Ondanks iedere keer de teleurstelling als er een terugval was, besloot ik het voorjaar van 2013 te starten met dressuurwedstrijden. Ik wilde dit heel graag en ik dacht dat het met de juiste begeleiding van mijn instructeur wel kans van slagen had. De wedstrijden begonnen veelbelovend; In 2 maanden tijd zijn we door de B heen gevlogen. Ondanks dat ze in de proef ook weleens omhoog kwam behaalden we hoge scores. De minpunten van het verzet werden ruimschoots gecompenseerd met de punten die we haalden op de overige oefeningen.

Als snel konden we L1 starten. Vanaf toen ging het alleen nog maar minder. De zijgangen waren nog lang niet bevestigd en de druk werd te groot. Na een cross clinic die ik in april 2013 volgde kwam het omslagpunt. Byou had zich na heftig verzet tijdens de clinic op haar rug laten vallen met mij erop.

Ik besloot dat het genoeg was met zelf aanmodderen en ging op zoek naar een professional waar Byou in training kon. Twee “profs” zagen het niet zitten om met Byou aan de slag te gaan. Zij kregen beiden nog minder voor elkaar dan ik. Binnen 2 minuten stond Byou met hen erop recht overeind om zich vervolgens op haar rug te laten vallen. Van allebei kreeg ik het dringende advies om dit paard nooit meer te rijden, omdat ik ermee zou verongelukken.

Na een tip van een vriendin kwam ik in contact met stal Vegter. Ik had allang niet meer de illusie dat ik Byou zelf wilde houden. Mijn idee was om haar elders intensief in training te zetten en de trainers te laten uitkijken naar een ander tehuis, mits ze daar vertrouwen in hadden uiteraard.

Op 1 augustus 2013 bracht ik Byou bij stal Vegter.

Na een observatieperiode van 2 weken volgde er een terugkoppeling en een voorstel. Alie zag in Byou het vriendelijke, zachte en beleefde paard dat ik ook ooit zag. Ze zag ook dat Byou absoluut niet lekker in haar vel zat en behoefte had aan duidelijk, maar eerlijk leiderschap. Het leek Alie voor de hand liggend dat er tijdens het inrijproces van Byou (bij de vorige eigenaar) het nodige mis was gegaan. Zij kon zich niet voorstellen dat ik dit gedrag, voortkomend uit een trauma, veroorzaakt had.

Alie gaf aan er het volste vertrouwen in te hebben dat dit paard, met de juiste begeleiding, weer een fijn en werkwillig paard zou worden. Weliswaar een gevoelig paard met de nodige bagage en zeker niet geschikt voor de doorsnee ruiter, maar ze gaf Byou een kans. Mijn wens dat ik haar ooit op een eerlijke manier zou kunnen verkopen aan een geschikte ruiter leek realiseerbaar. Mijn verdriet en de onzekerheid van de afgelopen weken maakten plaats voor opluchting. Er was iemand die vertrouwen had in Byou!

De training ging van start en Alie en Nathalie hadden engelengeduld met Byou. Alles ging stapje voor stapje. Er werd gestart met fysiotherapie en met dry needling behandelingen. Ondanks de behandelingen thuis bleek Byou zeer verkrampt te zijn in haar hele lijf. Met name haar rug en halsspieren waren volledig geblokkeerd. Dit kwam hoogstwaarschijnlijk voort uit stress en mijn manier van rijden van de afgelopen periode. De behandelingen werden in het begin tweewekelijks herhaald. Na iedere behandeling was Byou weer een stukje losser en ontspannen.  

Daarnaast werd begonnen bij het begin; grondwerk. Nadatvanaf de grond afspraken met Byou waren gemaakt ging ze de roundpens in. Verder werd Byou aan de lange lijnen en onder het zadel getraind. Het grootste probleem waar Alie en Nathalie tegenaan liepen was haar eigen onzekerheid en het wantrouwen in de ruiter. Daarnaast raakte Byou bij het minste geringste overprikkeld en moesten hulpen zoveel mogelijk gedoceerd worden gegeven.

Het doel van de training was om Byou haar vertrouwen terug te geven en om haar alternatief gedrag aan te leren op momenten dat ze het moeilijk had. Gedrag wat voor Byou een positievere uitwerking had en dat voor de ruiter minder gevaarlijk was. Het oude negatieve gedrag zou volgens Alie niet/nauwelijks af te leren zijn. Dit zat al te ver ingesleten in haar systeem, maar zou wel naar de achtergrond kunnen verdwijnen.

Na 3 maanden zoeken en in de praktijk brengen van de juiste aanpak was Byou al enorm opgeknapt. Ze was in al die maanden niet eenmaal omhoog gekomen.

Toen stond ik voor de keuze: Ga ik dit paard verkopen met het bijbehorende verhaalof ga ik zelf met haar verder? Aangezien Alie en Nathalie vertrouwen hadden in Byou besloot ik het zelf te gaan proberen. Ik had echter zoveel angst om weer op te stappen en zo weinig vertrouwen in mezelf en in Byou, dat al snel bleek dat dit niet ging werken. Ik legde me erbij neer dat Byou en ik niet bij elkaar pasten en in overleg met stal Vegter heb ik haar 2 maanden te koop gezet. In de tussentijd hebben Alie en Nathalie haar voor een vriendenprijsje doorgereden. Het rijden ging steeds beter en makkelijker. Ik probeerde afstand te nemen van Byou, maar door haar vorderingen werd ik steeds meer aan het twijfelen gebracht. De verkoop liep niet zo’n vaart en eind 2013 hakte ik de knoop door. Ik wilde het alsnog zelf gaan proberen.

Vanaf toen volgde een intensieve training. Ik moest mijn rijstijl gaan veranderen en leren om de signalen van Byou tijdig op te pikken en te begrijpen. Alie legde mij onder andere uit dat als Byou mij het verkeerde ‘antwoord’ gaf, dat ik dan zelf een verkeerde ‘vraag’ had gesteld. Het ongewenste gedrag van Byou was dus niet een manier om mij dwars te zitten, maar kwam voort vanuit mijn eigen onduidelijke manier van rijden. Twee hulpen op hetzelfde moment waren voor Byou voldoende aanleiding om overprikkeld te raken met alle gevolgen van dien. Ik moest dus leren om mijn hulpen zuiver door te geven.

Naast het technische gedeelte moest er bij mij op psychisch vlak ook een omslag komen. Ik moest mijn vertrouwen terugwinnen en mijn angst, doelen en verwachtingen ‘loslaten’. Iedere dag moest ik met een schone lei op m’n paard stappen. Overwinningen of problemen van de vorige dag mocht ik niet meenemen in de training. Je zou het bijna ‘cognitieve gedragstherapie’ kunnen noemen.  

Alie is er altijd heel duidelijk in geweest dat de grootste verandering vanaf dat moment vanuit mezelf moest komen. Dat ik ervan uit kon gaan dat ik met mezelf geconfronteerd zou worden en dat het een lange weg zou zijn. Tegelijk sprak ze ook haar vertrouwen uit; het zou zeker kans van slagen hebben mits ik open zou staan voor veranderingen.

Dit proces was niet altijd makkelijk en ik heb vaak gedacht dat het me nooit zou lukken. Deze negatieve gedachten waren niet erg bevorderlijk voor de training. Byou voelde haarfijn aan hoe ik me voelde. Bij enige twijfel vanuit mijn kant kwam een stukje van haar oude gedrag weer naar boven. Sensitief als ze was, hield zij me telkens die spiegel voor. Dit was confronterend, maar het hielp mij wel om kritisch naar mezelf te blijven kijken.

Na 2 maanden van intensieve begeleiding waren we in maart 2014 klaar om naar huis te gaan. We waren toe aan een nieuwe stap, aangezien het goed ging binnen de vertrouwde omgeving van stal Vegter.

Nu moesten we thuis aan de slag, waarbij Alie en Nathalie vanzelfsprekend de benodigde nazorg leverden. In het begin kwamen ze tweemaal per week langs en dit kon steeds verder worden afgebouwd. Na een aantal maanden maakte ik geleidelijk de overstap naar een andere instructrice en ook dit verliep soepel. De begeleiding vanuit stal Vegter werd minder intensief, totdat deze uiteindelijk helemaal kon stoppen.

Natuurlijk heb ik nog weleens te maken gehad met een lichte terugval. Alie was dan dezelfde week nog ter plaatse om de situatie samen op te lossen.

Inmiddels is Byou ruim een jaar thuis en kan ik het zelf! Mijn vertrouwen in Byou is enorm gegroeid.

Ik ben een zelfverzekerde en consequente ruiter geworden en ik kan Byou nu goed uitleggen wat ik van haar wil. Ik vang haar signalen nauwkeurig op en weet cruciale situaties te voorkomen en zo nodig zelfstandig op te lossen. We rijden op dit moment nog geen wedstrijden, omdat ik niks wil overhaasten. Daarentegen zijn we al veel verder in de dressuur dan dat we ooit zijn gekomen. De oefeningen die ze eerder zo lastig en spannend vond zijn we nu aan het bevestigen. Als combinatie zijn we enorm gegroeid. Er is nu sprake van rust en harmonie en de tijden van strijd, teleurstelling en frustratie zijn gelukkig definitief voorbij.

Ik had nooit verwacht dat ik met zoveel plezier en vertrouwen rond zou kunnen rijden op Byou. Het vertrouwen is zelfs dusdanig groot dat ik nu, 38 weken zwanger, nog steeds vrolijk rondhobbel op Byou. Ik heb nooit enige twijfel of angst gevoeld tijdens het rijden gedurende mijn zwangerschap. Byou is zo lief en geduldig zodra ik erop zit dat het bijna ontroerend is.

Ik ben stal Vegter en in het bijzonder Alie en Nathalie dankbaar voor hun fantastische hulp en geduld met Byou en mij. Zonder hen zouden wij nooit een combinatie zijn geworden. Het is zoveel ingewikkelder om vanuit een negatieve spiraal weer omhoog te klimmen met je paard. De trainingen bij stal Vegter zijn ontzettend de moeite waard voor iedere combinatie! Schakel daarom hun hulp in op het moment dat jij en je paard nog een neutrale band hebben.

En dan nog iets…niet opgeven!

Flits - Noortje

Via een stalgenoot kwam ik vorig jaar voor het eerst in contact met Alie. Flits vond het opstappen eng en het duurde heel lang voordat ik er een keer op zat. Vaak met veel geduld en na een half uur kon ik dan met pijn en moeite opstappen en op goed geluk kon ik vaak blijven zitten.

Vorig jaar net voor de zomer kwam ze voor het eerst. Er werd gekeken naar hoe hij zich gedroeg. Toen zijn we een uur met hem aan de gang gegaan en dat bestond voornamelijk uit op en afstappen. Ik denk dat ik er wel 50 keer op en af ben gekomen. Nadien is het een hele tijd goed gegaan en kon ik lekker rijden. Toen de periode van het op stal staan er weer aan kwam en Flits door een blessure ruim een maand stil had gestaan heb ik Alie weer moeten bellen. Ik lag er nog sneller naast dan dat ik er op zat. Alie zag direct al dat hij door een blessure heel gevoelig was in zijn rug en raadde me aan om hem na te laten kijken. Dat kon bij hun op stal. Hij bleek probleem te hebben met een diepliggende spier onder zijn schoft. Je zag hem direct  ontspannen toen deze spier aangeprikt werd.  Na de behandeling is hij een nacht blijven staan en de volgende dag zouden ze nogmaals kijken naar het opstapprobleem.  Toen bleek er niets aan de hand en gedroeg hij zich voorbeeldig. Eenmaal weer terug bij mij was het weer minder voorbeeldig en is Alie nog een keer komen helpen. Door alle keren dat ik er al naast had gelegen had ik ook aardig wat spanning bij het idee dat ik moest opstappen.

Begin januari heb ik Alie nogmaals opgebeld. Ik had er in een week tijd 2 keer naast gelegen en was helemaal klaar met Flits.  Het is een geweldig paard maar als ik niet durf op te stappen heb ik er niks aan. Ik liet Alie komen met het idee dat als zij er wel op kon komen het probleem echt bij mij lag en dat hij medisch in orde was en dan zou hij weg gaan.  Echter op de dag dat Alie langs kwam heeft ze hem nogmaals bekeken. Ze kwam tot de conclusie dat zijn probleem gedrag heel diep zat. Alle andere keren dat ze was geweest heeft het elke keer tijdelijk geholpen maar het diepe probleem was daar mee niet opgelost. Ze deed me een aanbod om hem bij haar te stallen zodat ze het hele beginproces van het zadelmak maken opnieuw kon doen. De eerste keren had hij een Pop ‘’Annie’’ op zijn rug. Het idee hierachter was dat als hij Annie aan kan dat ik als persoon dan niet meer eng ben.

De eerste week bestond uit longeren met Annie op zijn rug en ook een deel van de tweede week bestond hieruit. Vanaf de tweede week werd ik ook betrokken bij het hele proces, ik moest immers ook van mijn angst af. Zo begonnen we in de tweede week met hangen aan het zadel.  Aan het eind van de tweede week werd ik gebeld dat hij zich wel heel erg afsloot van zijn omgeving en daarmee er voor zorgde dat alle nieuwe dingen die hij moest leren niet goed binnen kwamen en het hele proces een stuk langzamer zou gaan.  We hebben toen afgesproken dat hij tot na het weekend kreeg om zich meer open te stellen en anders zou de homeopaat waar zij veel contact mee hebben bij hem komen om te kijken of zij iets voor Flits kon betekenen.

Na het weekend stond er een heel ander paard in de stal en was de homeopaat niet meer nodig.  

In de derde week zijn we begonnen met opstappen, gaan zitten en even wiebelen op het zadel en eind van de derde week werden er ook al weer stapjes onder het zadel gezet.

Bij de vierde week klom ik er weer op zonder angst en reden we rondjes in de roundpen en in de bak. Langzaam aan kwam er bij mij weer een beetje vertrouwen terug. Aan het eind van de vierde week kreeg ik last van spanning. Het idee dat hij het hier super deed en hij straks wel weer in zijn oude omgeving komt. Ik was bang dat zijn goede gedrag plaats gebonden zou zijn.

De vijfde week heb ik nog bij Alie rond gereden en deed ik vrijwel alles zelf weer. Ik had de nodige tools gekregen om te herkennen hoe hij zijn spanning uit en hoe ik daar mee om moet gaan. 

Na vijf weken heb ik hem mee naar huis genomen en hebben ze mij nog een week thuis begeleid om mij daar ook het vertrouwen te geven dat hij echt veranderd is.

Na deze week heeft Alie ons nog een aantal keer geholpen om hem nog beter te leren begrijpen.  Alie legde mij uit dat als Flits schrikt hij niet goed in balans is en dat het aan mij is om hem continue in balans te brengen. Ze legde mij heel duidelijk uit hoe ik dat moest doen en ik merkte dan ook direct verschil in zijn lopen. 

Begin maart is hij weer thuis gekomen en inmiddels zitten we in begin mei en durf ik te zeggen dat ik een heel ander paard heb. Hij staat voorbeeldig stil met opstappen en wacht tot hij mag gaan lopen. Ook is zijn zelfvertrouwen enorm gegroeid waardoor ik nu een  heel ander en nog veel leuker paard heb dan voorheen.

Ook mijn vertrouwen in hem is veel groter geworden.

Ik ben stal Vegter enorm dankbaar voor hoe zij zich hebben ingezet om Flits en mij goed te krijgen.

Er was een prettige samenwerking en alles werd overlegd. Ik werd overal bij betrokken en was ten alle tijden welkom.

Charmeur - Manouk Potze

In 2010 kwam mijn huidige paard Charmeur op mijn pad. Een ervaren koper was ik niet, waardoor de koop gebaseerd was op het zien bewegen van het paard. Verder was ik eigenlijk ook niet geïnteresseerd, wat kon ik nog meer aan een driejarige hengst beoordelen? Een groen paard dus, een oefenritje viel er niet te maken. De dierenarts zou erbij moeten komen voor het ruinen en ik zou op zoek gaan naar goede begeleiding om hem zadelmak te maken. Dat was het plan.

Bij thuiskomst bleek het paard niet zo te zijn als ik had verwacht. De goedgelovige ik, was ervan uit gegaan dat het paard verder wel braaf zou zijn. De eigenaren hadden het dier immers ook in de hand.

Toen hij bij ons op stal stond, was hij behoorlijk nerveus. Logisch dacht ik, ineens van je oude vertrouwde plek vandaan gehaald. De volgende dag kwam de hoefsmid langs, zijn hoeven moesten nodig bekapt worden. In verband met school kon ik niet bij het bekappen zijn, waardoor mijn opa het klusje klaarde samen met de smid. Dat liep anders dan gepland. Het aanraken van zijn benen verliep niet geheel vlekkeloos en mijn opa en de smid konden gelukkig aan zijn achterbenen ontkomen.

Mijn opa was behoorlijk ontdaan van het voorval. Wat voor paard hadden we nu op stal gehaald? Dit hadden we niet verwacht? Hij was vooral bezorgd en zei dat dit paard voor geen goud op zijn stal zou blijven staan. Ik snapte zijn reactie wel, je eigen veiligheid staat voorop.

Ik wist als dit paard niet zou kunnen blijven, dat de kans op het vinden van een goede plek moeilijk zou zijn. Wie wil nou zo’n paard? Ook ben ik niet iemand die zomaar opgeeft. Dit dier heb ik gekocht, hij heeft een probleem, dat moet opgelost worden.

De dierenarts was de eerste stap. Het zou al een stuk makkelijker worden als hij geen hengst meer was. Diezelfde dag kwam de dierenarts nog langs. Het zoeken van een goede stal was stap twee. Via via had ik gehoord van Alie Vegter. Ze had een kennis van me geholpen met het trailerladen en dat was goed bevallen. Ook was ik recent naar een clinic van Monty Roberts geweest, waardoor ik deels met haar werkwijze bekend was. De keuze was hierdoor vrij makkelijk. Binnen twee weken konden we al terecht.

Het feit dat ze bij Stal Vegter werken op een manier waarbij het gedrag van het paard en het karakter van het paard centraal staat, heeft mij overtuigd. Tijdens de clinic van Monty kwam ik voor het eerst met een vergelijkbare werkwijze in aanraking. Daarbij zag ik dat er gekeken werd naar het natuurlijke gedrag van het paard. Hoe denkt een paard, hoe leert een paard, wat zijn zijn natuurlijke reacties. Er werd gewerkt met een vorm van druk, maar niet met dwang. Het paard kreeg de kans om alle nieuwe dingen, zoals een zadel op zijn rug, op zijn eigen tempo te leren. Er werd naar de grenzen van het dier gekeken. Als het goed was, was het goed en volgde er beloning. Er werd goed op gelet dat de grenzen van het dier werden overschreden.

Dit beeld had ik niet van het zadelmak maken. Veel ervaring had ik hier ook niet mee, dit is mijn eerste paard die nog niet zadelmak was. Wel had ik er veel over gelezen in de bekende paardenbladen. Wat ik daar vaak in tegenkwam, was dat het paard onder dwang wordt beleerd. Het zadel komt op zijn rug, wordt goed vastgemaakt en daarna wordt het dier net zo lang gelongeerd totdat het moe is en zich dus niet meer zal verzetten. Natuurlijk zijn er veel meer manieren, maar op deze manier zag ik het op voorhand (ook met elk ander paard) sowieso niet zitten. Dan kwam Charmeur zijn gedrag er nog bij. Hij was nerveus, liet zich niet voorbij de hals aanraken. Deed je dat wel, dan had je zijn achterhoeven nog net niet in je gezicht. Ik wist zeker dat hij nog verder de vernieling in geholpen zou worden, als hij op een dergelijke wijze beleerd zou worden. Hij had iemand nodig die hem het vertrouwen weer terug kon geven.

Alles was geregeld, nu moest hij nog verhuisd worden. Thuis kregen we hem niet op de trailer. We belden Stal Vegter voor hulp en ze boden aan om ons thuis te komen helpen. Zo gezegd zo gedaan. Ze hadden hekken meegenomen, waardoor het trailerladen makkelijker zou worden. Toen hij op de trailer stond, bleek dat hij op dat gebied ook nog veel moest leren. Onderweg was ik aan het duimen dat de trailer heel bleef en dat we heelhuids op onze nieuwe bestemming aan zouden komen.

Alles is gelukkig verder goed verlopen. Omdat ik verder onervaren was op het gebied van zadelmak maken en alles wat daar bij Charmeur nog bij kwam, heb ik besloten om het hele proces aan hen over te laten.

Een prettige samenwerking volgde. Ik werd ervan op de hoogte gebracht als ze met Charmeur aan de slag gingen en de afspraken werden zo gemaakt dat ik er zoveel mogelijk bij kon zijn. Als ik er niet bij kon zijn, dan werd ik telefonisch op de hoogte gebracht van de vorderingen. Verder verliep het hele proces in overleg. Tijdens de sessies werd mij uitgelegd wat er werd gedaan, waarom en wat de reacties daarop waren. Hierdoor heb ik heel veel kennis opgedaan. Als er beslissingen moesten worden gemaakt, dan gebeurde dat in overleg.

Charmeur had echter eerst wat tijd nodig om zichzelf een beetje weer te vinden. In korte tijd was hij twee keer verhuisd en in de tussentijd ook nog gecastreerd. Vanwege de castratie kon hij niet bij de groep in de wei, maar er werd toch voor gezorgd dat hij ruimte had om zich te bewegen. Er werd voor hem een uitloopstal gecreëerd.

Langzaam aan begonnen we aan het proces. Ik wist dat dit geen proces was van een of twee maanden, maar dat ik eerder richting een half jaar moest gaan denken. Het was niet goed om te snel te willen werd mij verteld. Charmeur moest de tijd krijgen om alles te kunnen verwerken. Het maakte mij eigenlijk niet uit hoe lang het duurde. Als ze langer nodig hadden om Charmeur te kunnen helpen, dan was dat zo. Het was wel fijn dat dit werd verteld, dan weet je als eigenaar waar je aan toe bent. Er is openheid over.

Het probleem lag in het grondwerk. Alles wat hij nog niet kende, zoals het rijden, zou geen problemen opleveren, omdat hij daarbij nog geen negatieve ervaringen had opgedaan. Bij het grondwerk had hij dat wel. Hij moest het vertrouwen terug winnen. Het was de taak om hem bloot te stellen aan positieve ervaringen.

Met behulp van een stok met plastic, werd hem geleerd dat druk vanzelf weer zou verdwijnen als hij rustig stil zou blijven staan. Dit principe loopt als een rode draad door het hele proces heen. Voor hem was deze eerste stap extra moeilijk, omdat hij zich niet liet aanraken. Met de stok werd de initiële reactie van Charmeur op aanraking, namelijk slaan, afgeleerd. De stok bleef bijvoorbeeld net zolang zijn rug aanraken, totdat hij zijn vier hoeven op de grond liet staan. Het wegnemen van de stok vormde de beloning. Dit werd een proces van enkele weken/maanden. Langzamerhand werd de zone uitgebreid waar hij zich zonder te slaan liet aanraken. De benen en de hoeven waren op een gegeven moment ook aan de beurt. Geduld stond voorop. Met kleine stapjes vooruit waren we tevreden. Belangrijk was dat hij tussen de trainingen door voldoende rust zou krijgen. Na een training kreeg hij minstens één dag rust.

Op een gegeven moment was Charmeur veilig genoeg om met de hand aan te raken. De hoeven hoefden niet meer met een soort haak (op afstand dus) te worden opgetild. De eerste keer dat Alie dit ging doen, stond ik met ingehouden adem toe te kijken. Het was fijn dat hij nu zover was. Hij kon aangeraakt worden, dus kon hij ook een deken op. De acceptatie van de deken verliep op dezelfde wijze. Hij snapte nu het principe, dus de deken was vrij snel geaccepteerd.

Inmiddels zijn we ongeveer twee maanden verder. De volgende stap was aangebroken: het zadel kon erop! Daarvoor kwam de fysiotherapeut langs. Eerst moest uitgesloten worden dat hij ook maar ergens last van kon hebben. Als het paard namelijk gaat reageren op het zadel en dergelijke, dan weet je zeker dat het niet door pijn komt.

Het rijden was nieuw voor hem. Dit gedeelte pakte hij aanzienlijk sneller op dan het grondwerk. Op dit gebied had hij nog geen ervaring opgedaan. Nu kreeg ik een stukje karakter van mijn paard te zien, in plaats van een paard dat overgenomen was door angst. Hij bleek erg leergierig en welwillend. Het zadelmak maken verliep verder voorspoedig. Mijn opa kwam kijken toen Alie voor het eerst op Charmeur ging zitten. Hij zei uit de grap: zal ik alvast een ambulance bestellen? Veel vertrouwen had hij er nog niet in. Als het aan hem had gelegen, dan hadden we dit paard niet meer gehad. Maar toen Alie opsteeg, stond hij met open mond toe te kijken. Het paard bleef staan, verzette geen stap en was ontspannen.

Hierna was het aan mij de beurt om deel te gaan nemen in het proces. Op dat moment was Charmeur zover dat ik hem kon poetsen en zadelen. Dit was nog een hele onderneming, aangezien hij niet stil wilde staan op de poetsplek. Vastgebonden stilstaan was een volgend probleem voor hem. Blijkbaar had hij hiermee ook negatieve associaties.

Bij dit proces werd ik ook begeleid. Het vergde best wel wat van mijn zelfvertrouwen om een paard van ruim boven de 1,70m te zadelen en te poetsen, die alles behalve stil stond en soms om zijn spanning kwijt te kunnen even met zijn achterbenen sloeg. We wisten dat het slaan niet gericht was op mensen, maar dat hij dat gebruikte om zich te kunnen ontladen. Als het hem te veel werd, dan viel hij in zijn oude gedrag, dus in het slaan, terug. Ook hierbij kreeg ik de hulp die ik nodig had. Doordat ik dit gedeelte zelf heb gedaan, heb ik hier enorm veel van geleerd. Zijn hoeven hebben gelukkig nooit iemand geraakt en van het gedribbel heb ik nog geen blauwe tenen opgelopen.

Bij het inrijden werd ik ook vanaf het begin betrokken. Dit hoefde niet, maar ik had zelf aangegeven dat ik dat graag wilde doen. Dat was mogelijk. Voor Alie en Nathalie dus een dubbele taak: mij leren hoe je een paard in moet rijden en tegelijkertijd kijken naar het paard. Als ruiter heb ik hier enorm veel van geleerd. Tevens hebben zij mij het vertrouwen in mezelf gegeven, dat ik dit zou kunnen. Op dat moment was ik een angstige ruiter die lang niet alles aandurfde. Tijdens de trainingen met Charmeur, heb ik daar amper last van gehad. Als het even speelde, dan besprak ik dat. Alie wist me vanaf de grond het vertrouwen te geven dat het goed kwam. Ik vertrouwde volledig op haar, waardoor ik het proces aanging. Ze kon me uitleggen hoe het paard zou reageren op bepaalde handelingen/situaties/hulpen. Door het hele proces vanaf het grondwerk tot en met nu, was Charmeur een reactiepatroon aangeleerd: stil gaan staan bij druk, niet wegrennen. Ik wist daardoor zeker dat hij niet zomaar zou gaan bokken, wegrennen of steigeren. Hierdoor kreeg ik veel vertrouwen. Het gaf mij tevens veel inzicht in het leerproces en gedrag van een paard.

Het inrijden verliep verder voorspoedig. Ik had er zelf voor gekozen om hem langer te laten staan, zodat hij verder doorgereden zou zijn voordat hij naar huis zou gaan. Drie tot vier keer per week kreeg ik vervolgens les. Tevens werd het trailerladen aangepakt. Ook hierbij werd ik betrokken. Mij werd geleerd waarom hij wel of niet op de trailer wilde, waarom hij op een bepaalde manier reageerde en het allerbelangrijkste: hoe ik wel en juist niet moest reageren. Hierdoor wist ik zelf hoe ik zou moeten handelen, mocht het even mis gaan.

Het laatste gedeelte bestond uit het buitenrijden. Het buitenrijden met mijn vorige merrie verliep niet altijd even vlekkeloos en dat wilde ik toch wel heel graag met Charmeur kunnen. Het liefst alleen op pad, zonder me ook maar ergens druk over te hoeven maken. Ook hierbij kon ik begeleid worden. Alie en Nathalie namen hem eerst een paar keer met een ander paard mee naar buiten. Daarna was het mijn beurt. Tijdens de rit kreeg ik aanwijzingen en kon ik al mijn vragen kwijt. Hierdoor kreeg ik ook tijdens het buitenrijden een hele bult aan vertrouwen in mij en mijn paard. Het fijnst vond ik om te horen dat dit paard niet met me aan de kletter/haal zou gaan (zoals mijn vorige merrie), omdat hem is geleerd stil te gaan staan bij spannende situaties. Het punt waar tijdens het grondwerk zoveel aandacht aan was besteed, kwam dus ook op dit gebied weer terug. Dit benadrukt hoe belangrijk het grondwerk is geweest tijdens de africhting. Mijn doel op het gebied van buitenrijden heb ik meer dan bereikt. Als ik zin heb in een buitenrit, dan ga ik op pad. Er hoeft niemand (te paard of te fiets) met me mee. Onderweg hoef ik niet te bedenken welke route ik beter wel of niet zou kunnen nemen (i.v.m. obstakels), ik kan gaan en staan waar ik wil. Tractors, vrachtwagens, hij kijkt er niet naar om. Heerlijk!

Inmiddels zijn we ruim een half jaar verder. Charmeur kon weer terug naar huis. Wat was hij veranderd in zo’n korte tijd. Bij ons thuis ging de begeleiding verder. Alie kwam een aantal keren langs om er zeker van te zijn dat ik me thuis ook met hem kon redden.

Het rijden ging goed. Met het vast- en stilstaan had hij nog wel moeite. Dit hadden we ook verwacht. Gedrag aanleren gaat sneller dan gedrag afleren. Het leerproces op dat gebied ging thuis gewoon verder. Het duurde daardoor wat langer voordat we naar de manege konden en voordat ik aan concoursen en dergelijke kon denken, maar dat maakte me eigenlijk niet uit. Ik had plezier in wat ik deed, die concoursen kwamen later wel. Verscheiden mensen vroegen zich op dat moment af wat ik wel niet met zo’n dier moest. Ik had hem al zo lang en het duurde nog even voordat ik op concours kon. Het was nooit in me opgekomen om hem voor die redenen niet te houden.

Mijn geduld werd beloond. Momenteel zijn we vier jaar verder. Ik kan me de laatste keer dat hij zijn achterbenen heeft opgetild niet meer herinneren. We gaan met veel plezier op concours en komen op dit moment uit in de klasse M1 van de dressuur. Het dribbelen is verdwenen en Charmeur is een echte knuffelkont geworden. Hij is gek op aandacht en hij doet er zijn best wel voor dat hij een aai krijgt van de mensen die voor zijn stal langs lopen. De problemen bij de hoefsmid zijn ook volledig verdwenen, hij wordt zonder problemen nog steeds door dezelfde smid bekapt. Als je Charmeur nu zou zien, dan zou je niet zeggen dat hij ooit het paard is geweest dat ik in dit verhaal heb beschreven.

De begeleiding door Alie is niet opgehouden. In de tussentijd ben ik bij haar blijven lessen. Haar manier van lesgeven vind ik erg prettig. Ze geeft niet zomaar een aanwijzing en ik moet niet zomaar een hulp geven, ze legt me uit waarom en hoe het werkt. Hierdoor heb ik veel meer inzicht in het rijden gekregen. Als ik tegen een probleem aanloop, dan kan ik zelf gaan beredeneren waar ik de oplossing moet zoeken. Dit lukt me niet altijd, maar ik word er steeds beter in. Tevens ligt de focus op consequentheid, duidelijkheid en gehoorzaamheid. Dit met druk, maar absoluut zonder dwang.

Sinds een klein jaar heb ik Charmeur bij Stal Vegter in pension staan. Toen ik vorig jaar op zoek moest naar andere stalling, hoefde ik niet lang na te denken waar ik heen zou gaan. De sfeer op stal is erg prettig. Er is altijd wel iemand om een praatje mee te maken en verder ben je daar van alle gemakken voorzien. Tevens vind ik het erg leuk om bij de trainingen mee te kijken en daar wat van op te steken. Verder wordt Charmeur volledig verzorgd en hoef ik nergens om te denken. Tevens zijn ze erg alert op zijn gezondheid en wordt ik gelijk geïnformeerd als er wat met hem mocht zijn.

Volgens mij heb ik inmiddels genoeg verteld, dus het wordt tijd mijn verhaal af te ronden. De laatste boodschap die ik mee wil geven, is dat je bij Stal Vegter niet alleen voor je paard op het juiste adres bent, maar ook voor jezelf als ruiter.

Rubiniro - Desiree van Eijk

Beste Alie en Marco,
Ontzettend bedankt voor het uitnodigen van onze Rubiniro voor de clinic op Paard & Leven in Ermelo! We hebben er heel veel aan gehad, veel gezien en geleerd. Vooral om te gaan met een iets meer dan gemiddeld groot paard..... Onze grote vriendelijke reus is jullie vast ook dankbaar; eindelijk begrijpen 'ze' me ietsje beter daar beneden!! ;o) Hoop in de toekomst graag nog contact te houden. Nogmaals bedankt voor de erg leuke dag! Mvg Desiree

Dino - Geri Meppelink

Ik heb mijn paard bij Stal Vegter gebracht voor het zadelmak maken. Mijn paard kende weinig tot niets en was een beetje wantrouwend/nerveus. Op Stal Vegter is alles open en eerlijk, je kunt op alle tijden komen kijken en alles is bespreekbaar.
In de tijd dat mijn paard bij Stal Vegter stond, zijn we samen goed begeleid. Ik ben meerdere malen geweest om te rijden en ben goed geholpen. Ook op de dag dat mijn paard naar huis ging, is Alie meegeweest en hebben we nog een keer thuis gereden waar Alie bij was.
Na 2 maanden heb ik een heel lief, rustig en goed afgericht paard thuis gekregen! Een hele goede start!

Biranda - Kim Wassen

Biranda heb ik als 3 jarige naar Stal Vegter verhuist om haar zadelmak te laten maken. Ze heeft eerst een halfjaar in de kudde gelopen wegens gebrek aan socialisatie in haar verleden.

Hierna is ze langzamerhand opgepakt in het grondwerk en aan de lange lijnen. Daarna is het zadel erop gekomen en al gauw waren de eerste stappen onder de man gezet. Door de goede voorbereiding van Alie Vegter heeft ze geen misstap gezet en na een paar weken zat de eerste buitenrit er ook al op.

Nadat ze mee naar huis is gegaan hebben we goede begeleiding gehad, ook al had ik geen bak Alie’s oplossing om met haar op ‘buitenrit’  te trainen is een goede leerschool geweest sinds (toen 4) heb ik vele trainingen buiten gemaakt en heb ik er een braaf en veelzijdig paard aan overgehouden. En wanneer ik een vraag had kon ik altijd bellen en was het snel duidelijk/opgelost.

Wanneer ik ooit nog een keer een onbeleerd paard zou kopen zou ik deze zonder twijfel weer naar Stal Vegter brengen om haar hier zadelmak te laten maken. Het is in mijn ogen een fijne manier van zadelmak maken, als eigenaar zijnde krijg je veel informatie en kun je ook zelf met je eigen paard wegrijden zonder poespas of een maar.